هدف
بنام خالق هستی
👇👇👇
این همه از مقامات انسانی حرف است قرار است ما به کجا برسیم نهایتا؟ والاترین هدف یک انسان دراین دنیا چیست؟
باید بدانیم که انسان با توجه به آنکه اصلیت آن نشأت گرفته از ذات احدیت و خداوند باری تعالی است لذا مقصود اصلی انسان تقرب به ذات اصلی خود است...حالا این ذات اصلی چیست که از آن حرف است؟؟؟
باقرارگرفتن نفخت من روحی در کالبد خاکی و مادی بین انسان و حقیقت اصلی اش یک سری حجب ها قرار گرفت و در دنیای مادی پای گذاشت...
حجب ها مراتب مختلف و از رنگ و خصوصیتهای مختلف است که برای بارگشت به سوی حضرت حق هرکدام راه و روش و مجاهدت و ریاضت خودرا می طلبد واینطور نیست که همه آنها با یک سری اعمال کنار زده شود...
انسان پای در دنیا گذاشت...این جسم مادی برحسب مقتضیات و قوانین الهی مسلما نیازمند چیزهای مختلف است ک این نیازمندیهارا در روح جایی نیست و حرف دل روح چز دیگری که اصل ذات خود باشد میباشد....
مثلا یکی از بزرگترین حجب ها حجاب تعلقات است...
اینک انسان در دنیا ب خیییلی از چیزها تعلق و علق دارد و به همین راحتی نمیتواند از آنها دل بکند..
مسلما حرف نفس انسان این است که با بها دادن به این تعلقات این حجاب را گسترده تر کند...
تمام خواهش های نفسانی بر گرفته از حجابها است و هر عملی که از انسان سر میزند در دو امر خارج نیست یا به حجاب می افزاید و یااینکه پرده کنار میزند...
پس اینی که میگوییم به خدا تقرب جستن دراصل یعنی همان حجابهارا برداشتن و برعکس قضیه دورشدن از ذات خدا یعنی گسترده شدن حجبها...
هدف ما انسانها برداشتن حجابها و رسیدن به ذات اصلی خود که همان ذات احدیت و نفخت من روحی است میباشد...
لذا نزدیک شدن به خدا در اصل همان کنار زدن حجابها و رسیدن به همان ذات اصل خودی است و نه چیز دیگر...
چرا گناه انسان را از خدا دور میکند؟؟؟؟
گناه ک نافرمانی با خدا باشد در اصل چیزی جز گوش دادن ب خواهش نفس و متوقف شدن در حجابها نیست...
هرگناهی برحسب خاصیتش بر حجب های مختلف می افزاید و پرده ای از حجاب را تشکیل داده و مارا از ذات خود و ذات احدیت دور میکند...دقت شود!!!
تمام این کرامات و باخبر شدن از عوالم غیب بخاطر از بین رفتن حجابها ایت که انسان به ذات خود تقرب جسته است و لیاقت یک سری دیدنها پیدا کرده است...
اما والاترین این مقام چیست؟؟
بالاتربن درجه مقامی آن است که انسان از مرحله خود بگذرد یعنی چیزی ب نام خود و نام نشان از خود نباشد...این مقام را مقام شهود و فنا گویند یعنی انسان ن تنها ب چیزی تعلق ندارد بلکه هرچیزی را از اسما و صفات ذات احدیت میداند یعنی به هرچه نظر کند خدارا بیند وهمه چیز را فنای ذات خدا داند درحقیقت یعنی چیزی به خودی خود وجود ندارد بلکه هرچه هست جلوه ای از خداوند است...
مرتبه گذشتن از خود چیزی نیست که در لفظ بگنجد....
انسان تا بالاترین مقام هم درگیر گذشتن از خواست خود است چه رسد به گذشتن از خود خود که مقام شهود و فنا باشد ...
در تمام مراحل سیرو سلوک و گذشتن از حجابها در اصل گذشتن از خواست خود است و نه گذشتن از خود...نمی توان گذشتن از خود را وصف و یا درک کرد در همین اندازه میشود فهمید که دیگر چیزی ب نام خود و یاخواسته خود وجود ندارد بلکه انسان جلوه ای از ذات احدیت میشود...
برگرفته از مقالات استاد شجاعی ره ..
والسلام
اسمان