به نام خالق هستی
به نام خالق هستی
یک مطلبی است که بااینکه امری مقدس است اما مایه غفلت بعضی ها میشود
یک سری ها خب به لطف خدا وائمه توفیق پیدا میکنند و خادمی اهل بیت بالاخص سالار شهیدان حضرت اباعبدلله الحسین ع را پیدا میکنند
اما
اما
این یک لطفی است که هرکه بخواهد و حواسش را جمع کند میتواند با آن رشد پیدا کند اما ممکنه بعضی ها نه تنها رشد کنند بلکه مایه غفلت شان شود حتی این توفیق ازآنها سلب شود
آقا مثلا شما توفیق پیدا میکنی برای امام حسین ع مراسم عزاداری بگیری موکب بزنی و یا هرخدمت دیگر
دراین میان همه را کم و بیش دیده ایم که گاهی اوقات جایی از این مراسم می لنگیده اما به لطف امام حسین ازجایی که فکرش را نمیکردی فراهم میشود و مشکل حل میشود
خب مراسم از ان امام حسین است و حضرت مسلما نخواهد گذاشت کار به مشکل برخورد کند
حرفم این است که اینی که مشکل و لنگی بودم یک کار حل میشود چندان ربطی به شخص بانی ندارد
یعنی این نیست که بگیم بانی لابد ادم خیلی خدایی و خوب است که این مشکل برای مراسم او حل شده
هرچند این فیوضات توفیق هرکسی نمیشود
اما اینی که بانی بخواهد به مدح وثنای خود حمل کند یک تفکر منحرف است
گفتیم که مراسم های امام حسین که مسلما همیشه هست و خواهد بود و خودشان هم مدیریت خواهند کرد و اگر جایی مشکلی پیش اید خودشان حل خواهند کرد
این است که ان شاءلله بانی جلسه خدای ناکرده عجب و غروری سراغش نیاید و به خود گیرد بلکه عقیده باید براین باشد که روضه و مراسم ازآن امام بوده و خواهد بود حالا این وسط نه اینکه لایق بوده ایم بلکه لطف وکرم حضرت بوده و این کار را به دست ما گذاشته گرفته شود که ماهم یک فیض و فضیلتی برده باشیم
من که اینطور فکر میکنم بقیه را نمیدونم
شاید هم عقیده من کمیش غلط و یا همش غلط باشد
التماس دعا
به نام خالق هستی
یک مطلبی است که خیلی هامون شاید هم بشه بگی هممون ولی نمیشه مطلق گفت همون خیلی هامون ظاهرا و باطنا از ان غافلیم
مخاطب این مطلب خوبان و مومنان و متدین هامون به اصطلاح یعنی حالا هستند
چیزی که حائز اهمیته این است که اکثرا خودشونا به اون راه میزنن و یه عده ای هم ظاهرا نمی دانند ودر جریان اصل کار نیستند
و اون چیه؟؟؟
ومن الیل فتهجد به نافله لک (اسرا)
یبیتون لربهم سجدا وقیما (فرقان)
و بالاسحار هم یستغفرون(ذاریات)
ومن الیل فاسجد له وسبحه لیلاطویلا(انسان)
خداوند در آیه‌های آخر سوره بنی اسرائیل میفرماید:
به آنهایی که نماز شب میخوانند و تهجد میکنند من مقام محمود و پسندیده میدهم.
«و من الیل فتهجد به نافله لک عسى ان یبعتک ربک مقاماً محمودا».
من ازشما میپرسم
خداوند چقدر درقرآن سفارش به تهجد وشب زنده داری و سحرخیزی میکند و آنرا از ویژگی های بارز مومنان میداند تا جاییکه به پیامبر امر به عنوان یک فریضه شده است
مشکل ما این است که به چیزی که زور وبازوی سخت تری نسبت به امورات دیگر دارد تسلیم میشویم اما شاید تسلیم مطالعه اون هم بالای ده دوازده ساعت نشویم چون زورمان به این یکی میرسد
ما باید ببینیم زورمان به چه چیزی از امر خدا نمیرسد انهارا کشف کنیم و انهارا ملکه خود کنیم وخدا مسلما سختی این راه را به لذت و پاداشش به ما خواهد چشاند
و در حدیت دیگری آمده است که: «شرف المؤمن صلاته باللیل».
شرف مؤمن به نماز شب اوست.
در حدیثی آمده است: «کذب من زعم انه یحبنى فاذا جنه اللیل نام عنى،الیس کل محب یحب خلوة حبیبه؟» دروغ میگوید آنکه مدعى محبت من است، ولى وقتى شب او را فرا میرسد، مىخوابد،آیا مگر نه اینکه هر عاشقى، خلوت با معشوقش را دوست دارد؟...
من نمیدانم حالا بااین حساب چرا خیلی از مدعیان راه به کارهای مثل مطالعه و...میپردازند و ازاین اکسیر احمر غافل اند
مطالعه را مثال زدم چون خیلی ها به آن دچار هستند که به گمان خود بخاطر زیادی کاروتلاش و مطالعه حالا این فعلا وقتش نیست و باشد برای وقتی که کمی سرمان خلوت شود
من که متوجه نمیشم
یعنی چه؟؟؟!!!
این نظر من نیست بلکه نظر بزرگان است که هیچ چیزی ولو بهترین کار فکر نمیکنم باعث سلب این عبادت شود
نقل است که شخصی به عارف بالله میرزا آقاجواد ملکی تبریزی گفت من با توجه به کثرت مطالعه ای که دارم وقت نمیکنم نما شب بخوانم و باید خواب کافی هم داشته باشم
عارف به او گفت شما قلیان میکشید؟؟
طرف گفت بله
عارف گفت بجای اینکه دوبار قلیان بکشی یک بار بکش
چرا ازوقت نماز شب بزنی ازوقت قلیان بزن
حالا خب خودمونا گول بزنیم به بهانه مطالعه و کار و زندگی و...
خدا مارا ببخشد که خودمان مخاطب این تذکر هستیم
استغفرالله
