یقظه و انتباه

به نام خالق هستی.

وکأین من آیه فی السموات والأرض یمرون علیها وهم عنها معرضون ومایؤمن أکثرهم بالله الاوهم مشرکون...آیه ۱۰۵ و ۱۰۶ یوسف...
ترجمه:چه بسیار آیات و نشانه هایی است در آسمانها وزمین که این مردم برآنهامیگذرند ولی ازانها روگردانند وبخود نمی آیند و اکثر مردم به خدا ایمان نمی آورند مگر درحالیک مشرک اند...

ظاهر ایه را ک نگاه میمنیم فکرمان می رود به مشرکان و کافران که مسلمان نشدند و درغفلتند...

درحالیک باتوجه ب تفسیر آن بیشتر موردتوجه اکثر صاحبان ایمان است که خود را مؤمن و یا دیگران آنهارا مؤمن میخوانند...

تمام آیات قرآن نوعی متنبه کننده است...

طالب واقعی اولا سعی میکند واحبات شرعیه را به نحو صحیح انجام دهدو همین مداومت اورا ب مرحله یقظه میرساند که در وجود شخص تحول ایجاد شده و عطش او چندین و چندین برابر شده و اورا در راه خدا مقیدتر میکند...

کسیک امسالش با پارسالش چندین تفاوتی ندارد فکر نمیکنم بشود اورا مومن نامید..چون مومن اصولا کسی است که ترقی هدف اوست..ن اینکه به چندی اعمال بسنده کرده و عمر خودرا میگذراند هرچند که به واجبات عمل کرده باشد...

اگر کسی واقعا ب شرعیات عمل کند لطف خدا شامل حالش میشود و اورا به مرحله یقظه میرساند...

ولی اگر کسی تحول درونش ایجاد نشد

۱-شاید اعمالش بر حسب عادت بوده..

۲-شاید برای خدا نبوده...

۳-شاید در کنارش گناهان اورا متوقف کرده

۴-شیطان...

۵-ریا...

۶-هزاران دلیل دیگر...

روحانی معظم: خیلی فرق است بین سالک طالب با طالب سالک...

ببینیم از کدام هستیم؟؟؟

البته اشتباه نشود به مرحله یقظه نرسیدن دلیلی بر مومن بودن شخص نمیشود ولی آنچه مسلم است مومن در طول زندگی اش ترقی معنوی دارد و برحسب نیت و کیفیت اعمالش ترقی میکند و به مرحله یقظه رسیدن یعنی شخص اعمالش را ب نحو خوبی انجام داده و خوشا ب حال مسانیک در سنین کم ب این مرحله برسند تا عمر مابقی را بهتر بگذراند چرا ک به مرحله یقطه رسیدن شخص را یک جوری از خود لی خود کرده و فکر و ذهن شخص میشود خدایش...

یقظه:  تحول درونی یک شخص که ظرفیت پیداکرده که انوار ربوبی بر قلبش بتابد و شخص را با تمام ادراک و حواسش متوجه خدایش کند...

البته یقظه مراتبی دارد...

وشخص گنه کار که توبه میکند و مثلا از آن ب بعد شروع ب نماز خواندن و..کرده نیز خود نوعی یقظه محسوب میشود...

نشانه های یقظه:

توجه خاص به نعمت ها که شخص متوجه میشود آنچه دراین دنیاس برای انسان است که ب خدایش تقرب کند و صرفابرای همین است...

توجه به حقیقت گناه و خطر آن که شخص در برابر گناه حیای خاصی پیدا میکند...

تعظیم حق که شخص خدارا با عظمت بیشتری حس میکند...

شناخت بیشتر نفس أماره که شخص بسیاری از نیازهای و عطش های خودرا نامطلوب میداند و افراط در انرا خطر میداند   

تصدیق وعده الهی که شخص آنچه را که خدا ب او وعده داده ب انها امید دارد...

مغتنم شمردن وقت که شخص سعی بران دارد عمر خودرا برای بندگی استفاده کند...

و هزاران معرفت های دیگر که متوجه شخص میشود... 

التماس دعا...